€ 17.78

Is L-Arginine alleen voor bodybuilders? Dat is het zeker! Maar ook zelfs de minder gespierde “gemiddelde persoon “ kan profiteren van dit speciale aminozuur. Maar alles op een rijtje: Wat is L-Arginine eigenlijk? L-Arginine is een conditioneel onmisbaar aminozuur, dat zowel met voedsel kan worden opgenomen als door ons lichaam zelf kan worden gevormd. Het is een van de basische aminozuren en wordt gevormd binnen de ureumcyclus, die verantwoordelijk is voor de afbraak van aminozuren en andere stikstofhoudende verbindingen. Met vier stikstofatomen is het de meest stikstofrijke van alle 20 aminozuren. L-arginine komt van nature voor in voedingsmiddelen met een hoog eiwitgehalte. Het gaat hierbij om melk en zuivelproducten, vis, vlees en worst. Maar ook zaden, noten en peulvruchten, vooral sojabonen, zijn rijk aan L-arginine. Pinda's bevatten zelfs meer dan 3.000 mg per 100 g. Ter vergelijking: een appel bevat slechts 8 mg per 100 g. Wist je dat,… … dat L-arginine essentieel is voor pasgeborenen? Het vermogen om dit aminozuur zelf te produceren is iets dat ons lichaam pas op latere leeftijd verwerft. In de volwassenheid wordt het daarom beschouwd als een semi-essentieel aminozuur. De ontdekking van L-Arginine Tegen het einde van de 19e eeuw heeft de chemicus Ernst Schulze (1840 - 1912) en een collega L-arginine uit lupinezaadjes geïsoleerd zonder eerst precies te weten wat het is. De wetenschappers produceerden een waterig extract van de zaailingen en voegden er fosforzuur aan toe. Dit leidde tot de vorming van een sterke witte neerslag die zeer stikstofhoudend bleek te zijn.De chemici besteedden geen verdere aandacht aan het fosforzuurneerslag omdat ze het moeilijk vonden om er andere stoffen uit te isoleren. Ze hebben zich echter zeer vergist in deze veronderstelling. Door verder onderzoek konden ze uiteindelijk een stikstofrijke basis neerslaan en gaven ze de stof de naam arginine.L-arginine werd toen ook in veel andere zaailingen gevonden. Pas later werd ontdekt dat het aminozuur identiek is aan het aminozuur dat ook in onze stofwisseling aanwezig is.Om te begrijpen waarom dit specifieke aminozuur zo belangrijk is voor het functioneren van onze stofwisseling, moet je weten waar ons lichaam aminozuren voor nodig heeft. Aminozuren en hun functie in de stofwisseling Met ons dieet nemen we dagelijks 20 verschillende aminozuren in, die de basisbouwstenen zijn van alle eiwitmoleculen (eiwitten) in ons lichaam. Deze zogenaamde proteïnogene aminozuren zijn uitsluitend de biologisch actieve L-vormen. De D-vormen, die u zich figuurlijk kunt voorstellen als hun spiegelbeeld, zijn ineffectief voor ons organisme en de stofwisseling.Negen van deze proteïnogene aminozuren worden als onmisbaar beschouwd, zoals leucine, fenylalanine en tryptofaan. Ons lichaam is afhankelijk van onszelf om het regelmatig te voeden, omdat ze het niet zelf kan produceren.De overige elf aminozuren kunnen normaal gesproken worden gevormd in de stofwisseling van andere stoffen. Sommige daarvan, waaronder L-arginine of L-tyrosine, kunnen in bepaalde situaties, bijvoorbeeld tijdens de groei of zwangerschap, niet in voldoende hoeveelheden worden geproduceerd. Onder deze omstandigheden worden het onmisbare aminozuren en worden ze daarom voorwaardelijk onmisbaar (voorheen semi-essentieel) genoemd. In dit geval moeten ze ook via het dieet worden geleverd. Alle 20 aminozuren kunnen - zowel in een voedingsmiddel als in ons lichaam - als één enkel molecuul aanwezig zijn of ze kunnen, samen met vele andere aminozuren, ook een bestanddeel van eiwitten zijn. Aminozuren en eiwit in de voeding Eiwitten zijn voor ons centrale voedingsstoffen, omdat ze ons voorzien van onmisbare aminozuren en stikstof. Hieruit worden op hun beurt de lichaamseigen eiwitten opgebouwd, bijvoorbeeld de spiereiwitten actine en myosine, transporteiwitten, receptoreiwitten en andere stikstofhoudende verbindingen zoals enzymen, peptidehormonen en ons DNA en RNA. Bovendien zijn aminozuren de voorlopers van tal van andere stoffen in onze stofwisseling en kunnen ze ook worden gebruikt om energie te leveren.Maak je geen zorgen, je hoeft al deze informatie en technische termen niet te onthouden. Op dit punt willen we alleen maar duidelijk maken dat aminozuren en eiwitten overal in ons lichaam betrokken zijn en daarom onmisbaar zijn voor de functie ervan.Ons lichaam is daarom afhankelijk van het regelmatig “voeden “ van het eiwit, omdat het slechts in kleine hoeveelheden kan worden opgeslagen. De aanbevolen hoeveelheid eiwitten die we dagelijks moeten consumeren om onze behoeften te dekken is afhankelijk van ons lichaamsgewicht. De Duitse Vereniging voor Voeding (DGE) beveelt een dagelijkse inname van 0,8 g eiwit per kilogram lichaamsgewicht aan voor volwassenen. Als je bijvoorbeeld 70 kilo weegt, is je eiwitbehoefte 56 gram per dag (0,8 g eiwit x 70 kg lichaamsgewicht).Met de toenemende leeftijd neemt de energiebehoefte af om verschillende redenen, maar een voldoende toevoer van eiwitten blijft des te belangrijker om de leeftijdsgebonden fysiologische afbraak van de lichaamssubstantie tegen te gaan. Daarom heeft de DGE de eiwitaanbevelingen verhoogd tot één gram per kilogram lichaamsgewicht per dag vanaf de leeftijd van 65 jaar.Bovendien kan de eiwitbehoefte tijdens bepaalde levenssituaties ook veranderen. Als je fysiek zeer actief bent of aan kracht- en duursport doet, moet je je eiwitbehoefte aanpassen aan de verhoogde belasting. Zwangere vrouwen en zogende moeders moeten ook rekening houden met een verhoogde eiwitbehoefte in hun dieet.Een gevarieerd gemengd dieet is het meest geschikt om de dagelijkse behoefte aan eiwitten en essentiële aminozuren te dekken. Dierlijke producten, zoals vlees, vis, zuivelproducten en eieren, zijn bijzonder eiwitrijk, maar ook veel plantaardig voedsel, vooral peulvruchten.Eiwitten van plantaardige en dierlijke oorsprong verschillen in de samenstelling van hun aminozuren - de zogenaamde biologische waarde. Dierlijke eiwitten bevatten meestal alle essentiële aminozuren in hoeveelheden die de behoeften dekken en hebben dus een hoge biologische waarde, terwijl plantaardige eiwitten vaak niet het volledige spectrum hebben. Het is daarom raadzaam om plantaardige voedingsmiddelen gericht te combineren om dit te compenseren. Een goed voorbeeld is de combinatie van granen met peulvruchten, zoals in een linzenstoofpot met brood. Stikstofoxide - een klein molecuul met een groot potentieel Zoals gezegd dienen aminozuren als uitgangsstof voor de vorming van andere verbindingen die belangrijk zijn voor onze stofwisseling. Zo worden niet alleen eiwitten gevormd uit L-arginine, maar ook zogenaamde stikstofmonoxide (NO), een klein reactief en gasvormig molecuul dat betrokken is bij een veelheid van fysiologische processen. L-Arginine wordt omgezet in NO en citrulline door het enzym stikstofmonoxide synthase. De ontdekking van NO door de Amerikaanse farmacologen Furchgott, Ignarro en Murad leidde tot een ware lawine aan onderzoek. In 1998 kregen de wetenschappers de Nobelprijs voor de Geneeskunde. L-Arginine Basis vs. Hydrochloride Voor producten met arginine wordt een onderscheid gemaakt tussen twee stoffen: De L-Arginine Basis en de L-Arginine Hydrochloride. U moet zeker aandacht besteden aan dit verschil, want de twee stoffen verschillen aanzienlijk! Hoewel L-Arginine een aminozuur is, is het chemisch gezien een base, om zo te zeggen het tegenovergestelde van een zuur. In de structuurformule hierboven zie je dit aan het feit dat de positieve ladingen zwaarder wegen dan de negatieve ladingen en dat het molecuul als geheel positief geladen is. Volgens internationale normen ligt de pH-waarde van de argininebasis tussen 10,5 en 12. Een basische pH-waarde is veel beter verteerbaar voor ons organisme dan een zure pH-waarde, omdat bijvoorbeeld ook het milieu van ons bloed licht basisch is.Voor arginine hydrochloride daarentegen stellen de Europese richtlijnen een zure pH-waarde van 6 tot 6,5 vast, wat niet ideaal is voor ons lichaam. Voor ons kwam dus alleen L-arginine in de vorm van een basis ter discussie te staan. Op de pagina van onze basisbuffer kunt u lezen waarom we ons lichaam moeten beschermen tegen de zuurgraad. Er bestaan ook significante verschillen met betrekking tot de zuiverheid van de twee stoffen. Maar dat is precies wat telt. U wilt immers zoveel mogelijk L-Arginine uit uw L-Arginine product halen. Terwijl L-arginine hydrochloride minder riekend en smaakloos is dan L-arginine base, bestaat de eerste slechts uit 75 tot 83 procent L-arginine. L-Arginine Base daarentegen bestaat uit 98,5 tot 100 procent zuivere L-Arginine en heeft dus een beduidend hogere zuiverheid.Naast het onderscheid tussen argininebasis en hydrochloride zijn er twee verschillende productieprocessen: Fermentatie en extractie.
Fermentatie is een omzetting van chemische stoffen door bacteriën en enzymen, waarvan de argininebasis is afgeleid. Voor dit proces worden alleen koolhydraathoudende en zuiver plantaardige grondstoffen gebruikt, met name granen. Bij de extractie wordt volgens de definitie een stof uit een mengsel van verschillende stoffen geëxtraheerd, d.w.z. opgelost. Voor de extractie van arginine hydrochloride worden vaak mensen- en dierenharen en eendenveren gebruikt. Vaak kunnen deze verontreinigd zijn met residuen van zware metalen, vervuilende stoffen, farmaceutische producten of dergelijke. Dit dilemma is echter niet relevant voor ons, omdat we onze L-Arginine Basis uitsluitend door middel van fermentatie verkrijgen. De directe vergelijking van de twee stoffen toont duidelijk aan dat argininebase van veel betere kwaliteit is dan arginininehydrochloride. L-arginebasis heeft een hogere zuiverheidsgraad, zodat er minder hoeft te worden verbruikt dan van arginininehydrochloride om vergelijkbare effecten te bereiken. Een klein voorbeeld: 750 mg L-Arginine Base komt overeen me